در میان بگرفته قلبم ، دُرّ حُبَّت چون صدف

بار دیگر ، کرده شوقِ صَحن و اَیوانِ نجف

وه!چه ایوانی که باشد مَهبط ِ جِنّ و مَلَک

بویِ جَنّت آید از صَحن و رَواقَش هر طرف

وه ! چه ایوانی که باشد واصِلِ اَرض و سَماء

وه! چه ایوا نی که هر دَم باشَدَش شور و شَعَف

بارگاهِ شاهِ خوبان ، دست گیرِ مُفلِسان

آن که از اوصاف خوبَش ، می شود معنا شَرَف

یا امیرالمؤمنین ، یعسوب دین ، حبل المتین !

ای که اندر راه دین بودی همیشه جان به کف

تَکسوارِ جادّه هایِ صَعب و سختِ لَو کُُشِف

پورِ عِمــــرانی و اَمّــا ، بر تو نامَد لا تَخَف

کی نمودی پشت بر خیل سپاه کفر و شرک ؟

گرچه اندر کشتن تو دشمنانت صف به صف

گرچه حقّت گشت ضایع بعدِ میثاقِ غدیر

لیک جز خدمت نبودی در همه عُمرَت هدف

جز تو کس نارَد جوانمردی ، امامی چون حسین

کو نماید بَذلِ جان ، همراه طِفلانش به طَف

تو چه کردی با یتیمان ، کاندر آن شام ِ عُروج

هر کسی با چشم ِگریان ، کاسه یِ شیری به کف

مردِ مردانی چو تو ، مَجهولِ اَشباهُ الرَّجال

گوئیا نشناختند ، قَدرِ زَری را با خَزَف

همسفر گشتی عدالت ، با تو اندر رفتنت

زحمت تو در ره دین ، جملگی گشتی تَلَف

باز بیت المال ، افتادی به دستِ عدّه ای

روز و شب خوردند آنرا ، همچنان کاه و علف

جویبارِ اشکِ فرّخ ، گشت جاری در خِتام

از غمِ فِقدان رویَت ، از مَهی اندر خَسَف

باراِلها ! حَقِّ حیدَر ، آن اِمام ُالعارِفین

لا فَتی اِلّا عَلی ، فرما بلا ها برطرف