بهارِ بی تو ، جانا چــون خــــزان است

اگر چـــه گه نشــاطی هــم در آن است

سکوتی ، حُکـــم فـــــــرما در طبیعت

اگر چه عندلیبش، نغمــه خـــوان است

بهــــــــار بی تـــو ، ای زیبا شهنشاه !

نگاری را بُوَد ، بی روح و جان است

بنـالـد بلبل از هجــــر تــو ، نــــی گل

اگرچــــه گل ، ز خــیل دلبــران است

فـــــراقت را ، کــند مرثیــه خــــوانی 

به باغ و راغ قُمـــری ، غمگنان است

ز اشک ابـر ، پُر نـــم گــونه ی خاک

به دنبال تــــو هر نهـــری روان است

ز هجـــرت هر شبی مـــرغ شباهنگ

به بستان ها و تنهــا ، در فغــان است

چـــو تو آیی ، پس از بــاران رحمت

زمان خنـــــده ی رنگین کمــان است

زمان خـــیزش برکت ،  ز هر خاک

زمــــان آشـــتی ،  با آسمــــان است

زمـــان گل دهی بــــاغ شــــــــعـرم

ز یـــاس و ســـنبل و نیلوفران است

چــــو آیی ، یُمـــــن و نـذرِ گامهایت

نســـــیم فیض هـر جانب وزان است

پِــگاه ِ «جـــــاءَ نَصـــرُاللّهِ وَالفَتــح »

طلــــــوع ِشــــادیِ مُستَضعَفان است