تا تو بودی چشمه جوشان بود و سرد

مـــــــن نـدانســــتم ، همی معنای درد

بـــوی ریحـــــان ، آمدی از باغچـــه

تک چــــــــراغی ، بود انـدر طاقچــه

بـــــــود در ، دیـوارهای کــاه گـــــل

سنگ عشــق و کاه لطف و خاک دل

بیــــدمشکی بــود ، زیــــبا و قشنگ

در حـــیاط مـــا ، کنــارش تـلّ سنگ

بـــر فــــــرازش گاه گاهی ماکــــیان

رفــــته و شب خــفته دور از آشیان

پُـــر ز ســـبزی آمــدی ، وقت ناهار

از ره جـــــــالیز ، هنگام بهـــــــــار

جعفری ، ریحــــان و گشنیز و خیار

در ســبد بودی ، چه با لطف و وقار

پُــر ز گــــندم بود و جـــو انبار مان

از مـــــــزارع ، حاصــل پُـربار مان

گاه زیـــر گــــندمش کـــــردی نهان

بِـــه ، که تــا آری بـــرای میهــمان

هم چـــو حـاتــم بود دست بخششت

همچو خورشیدی ، ضیاء و تابشت

در مثال صبر ، چون کوهی سترگ

در مثال خُــلق ، چون بـاغی بزرگ

یـاد ایّــــامی ، که راه مـزرعــــــــه

بانگ کبکان بـود و فیض سامـــعه

همقــــــدم بـــودیم تا آن ســــوی دِه

بـــا تـــو انــــدر آفــتاب و گاه مِــه

دست تو بودی شفــابخش و نجیب

خاصّه در وقت مریضی چون طبیب

می زدی لبخـــند ســــویم قـاصـدک

گاه ، قلبـــــــم را کشــیدندی یـــدک

تا تـــو بـــودی ، از لب نغز تنــــور

آمـــــــــدی نــان محبّت ، گاه نـــور

خــــواب نگرفتی مــــرا تا هر شبی

قصّـــــه ای گفتــی و نقلی ، مطلبی

چلچـــــــراغ مــا در آن شبهای تـار

بــود فانـــــوس پُــر از نـور و وقار

دامـــــــن تــــــو پروریدم این چنین

کــه نشـــــینم در کلاس درس دیــن

لطف حق چون بود با شیرت عجین

گــــه ، کنـــم تدریس قــــــرآن مبین

چون تـو رفتی چشمه هم بی آب شد

فصــــــل درد و غــــربت مهتاب شد

از تنــــــور ما ، دگر گــــرما و دود

محـــو گشتی با چه تلخی و چه زود

با خودت بردی تو فانــوس و چراغ

با خودت بردی تو سر ســـبزی باغ

با تــو گــــــندم بــود هر دانه ، طلا

بــــا دو صــــد آفت هم اکـنون مبتلا