کوهساران ،  با تو اندر صحبتند

دشت و صحرا گوئیا چون معبدند

کـــن نظـــر ، بر آسمان نیلگون

ابـــرهایی را کــه انـــدر حــرکتند

قــاصدک ها حــامل پیغام دوست

بـــادها ،  هم  قاصـــــدان رحمتند

تا تو بودی چشمه جوشان بود و سرد

مـــــــن نـدانســــتم ، همی معنای درد

بـــوی ریحـــــان ، آمدی از باغچـــه

تک چــــــــراغی ، بود انـدر طاقچــه

بـــــــود در ، دیـوارهای کــاه گـــــل

سنگ عشــق و کاه لطف و خاک دل

بیــــدمشکی بــود ، زیــــبا و قشنگ

در حـــیاط مـــا ، کنــارش تـلّ سنگ

بـــر فــــــرازش گاه گاهی ماکــــیان

رفــــته و شب خــفته دور از آشیان

پُـــر ز ســـبزی آمــدی ، وقت ناهار

از ره جـــــــالیز ، هنگام بهـــــــــار

جعفری ، ریحــــان و گشنیز و خیار

در ســبد بودی ، چه با لطف و وقار

پُــر ز گــــندم بود و جـــو انبار مان

از مـــــــزارع ، حاصــل پُـربار مان

گاه زیـــر گــــندمش کـــــردی نهان

بِـــه ، که تــا آری بـــرای میهــمان

هم چـــو حـاتــم بود دست بخششت

همچو خورشیدی ، ضیاء و تابشت

در مثال صبر ، چون کوهی سترگ

در مثال خُــلق ، چون بـاغی بزرگ

یـاد ایّــــامی ، که راه مـزرعــــــــه

بانگ کبکان بـود و فیض سامـــعه

همقــــــدم بـــودیم تا آن ســــوی دِه

بـــا تـــو انــــدر آفــتاب و گاه مِــه

دست تو بودی شفــابخش و نجیب

خاصّه در وقت مریضی چون طبیب

می زدی لبخـــند ســــویم قـاصـدک

گاه ، قلبـــــــم را کشــیدندی یـــدک

تا تـــو بـــودی ، از لب نغز تنــــور

آمـــــــــدی نــان محبّت ، گاه نـــور

خــــواب نگرفتی مــــرا تا هر شبی

قصّـــــه ای گفتــی و نقلی ، مطلبی

چلچـــــــراغ مــا در آن شبهای تـار

بــود فانـــــوس پُــر از نـور و وقار

دامـــــــن تــــــو پروریدم این چنین

کــه نشـــــینم در کلاس درس دیــن

لطف حق چون بود با شیرت عجین

گــــه ، کنـــم تدریس قــــــرآن مبین

چون تـو رفتی چشمه هم بی آب شد

فصــــــل درد و غــــربت مهتاب شد

از تنــــــور ما ، دگر گــــرما و دود

محـــو گشتی با چه تلخی و چه زود

با خودت بردی تو فانــوس و چراغ

با خودت بردی تو سر ســـبزی باغ

با تــو گــــــندم بــود هر دانه ، طلا

بــــا دو صــــد آفت هم اکـنون مبتلا

امیر با وقــار شاه عشقی

سپهر نینوا را ماه عشقی

یک طرف خورشید عاشورا و یک سو ماهتاب

یک طرف آب حیات و یک طرف ســـاقی آب

دل شـــود حیران و واله ، بر کدامین سـو رود

ســــوی شـــاه پر ز رحمت ، یا امیر مُستطاب

مرکــز و کانون عشـــق و مُلک مغناطیس دل

گـه دلت را پــور لیلا ،  می بـرد گاهی رُبـاب

می کند هر دم تجــلّی ، همچو جـزر و مدّ بحر

گــه تجلّی خُلق زهــــرا ، گــه جلال بـوتـراب

گاه گه اصحاب عاشـــورایی آن شــاه عشــــق

یک به یک بینی که چون در آتش عشقش مُذاب

از زمینش تا به ساق عـرش ، مشحون از مَلَک

جملگی بهـــر زیــارت ،  کـــرده ایاب و ذهاب

مملکت قلب مرا ، شـــه تویی

خلوت شبهای مــرا مـه تویی

چشــــم به راه قدمت ، زابرا

ناب ترین عابر این ره تویی

می رسد با کوله باری نور، جیریل ازسما

جانب غــار حــــرا،  با آیــه هایی رهــنما

اقْـــرَأْ بِاسْــمِ رَبِّكَ خواند به اصرار و وقار

از برای حضرت احمد ، رســــول کردگار

یعنی اینک تو رسولی ، رو به سوی امتت

معرفی کن دین و آیین و مــــرام و مکتبت

أيُّهَا الْمُـــــدَّثِّرُ ای جامه به خود پیچیده ، قُم

أَيُّهَا الْمُزَّمِّلُ ای اشک از رخت غلتیده ، قُم

رو رو ای خیرالوری ، با تحفه ی غار حرا

سوی مردم ، ده بشارت ، فاش کن این ماجرا

رو رو ای شمس الضّحی با نور وحی وعصمتت

ســــوی قـــوم و امتت ، با خُلق نیک و همتت

 رو رو ای بــدرالّدجی ، با مشعل وحی و وفا

جـانب دل های تــار و روشنی شان ده ، صفا

در کدامین سرزمینی ،  یار من ؟

تا به کی چشم انتظاری کار من؟

گـفته بــودی زود می آیـی ، ولی

کی سر آید  وعده ی  دیدار من ؟

با تو بارد آسـمان ، روید زمین

با تو کامل می شود علم و یقین

گـر تو بـاشی قاصدک معنا شود

ابر رحمت  ، عازم صحرا شود

شاپر ک ها ، در طواف نسترن

رستخیزی هر طرف پیدا شــود

گر تو باشی ،  بار دیگر چلچله

از ســفر ، برگــردد و مانا شود

باد ، گــردد باز هم میهمان باغ

چشمه ، جاری از دل خارا شود

با وچــود پُر ز لطف و نغـــز تو

هر فقیری  ، از کَـــرَم دارا شود

بـار دیگر اطلســی ها خــنده لب

لادن از شـــوق تـو هم شیدا شود

می رســـد تا آسـمان ها دست ما

وه ! چـه زیبا ، گـــنبد میـنا شود

گـــر تــو آیی هـر سفیه و جاهلی

از صفای خـــرمنت ، دانــا شـود 
 

باغ شعرم پُر ز یاس و نسترن

در کنارش تک چناری بس کُهَن

باغ شعرم ، در مسیر پنجره

جاری اندر آن ، نوای زنجره

جیرجیرک ، شاعر ابیات آن

غالبا میهمان آن رنگین کمان

چشمه ای جاری در آن با زمزمه

بـانگ مرغــانش فکنده همهمه

یک طرف ، بانگ و نوای عندلیب

یک طرف قُمری بخواند بی شکیب

یک طرف مرغ شباهنگش به شب

می کند تا صبحگاهش ذکر ربّ

کرمک شبتاب ، مشعل دار آن

هر شبی که گشته مهتابش نهان

تیر ماهش ، بازگشت چلچله

از سفر ، با شوق و ناز و هلهله

در مسیر نهر آن ، آئینه ها

جملگی زینهار ده از کینه ها

باغ شعرم ، ردّ پای باغبان

بوده در گوشه کنار آن عیان

گه نسیمی می وزد از سوی کوه

گهگهی ، از مرغزار با شکوه

باغ شعرم بوده نزدیک خدا

لابه لای واژه هایش صد ندا

قاصدک ها قاصدان حُسن آن

سوی دلهای لطیف دوستان

باغ شعرم در مسیر راه دوست

واژه واژه ، بند بندش یاد اوست

روی شاخ هر درختش لانه‌ای

از هـــزار و قُمری مستانه ای

از کلاغ و سار و زاغ و دارکوب

هر یکی را بوده بانگی ناب و خوب

سایه ی ناب چـنارش جانفـــزا

کرده پُر ، بوی ریاحینش فضا

خیل سنجاقک ، چنان طیّاره ها

بر فرازش بوده چرخان و رها

باغ شعرم پُر ز انگورست و نور

گاه مدهوشت کند چون کوه طور

گاه ، همراه تو آید تا حَـــــرَم

آستان پُر ز راز ذوالکَـــــرَم

برگ اشجارش چو قرآن مبین

آیه ای هریک منقّش بر جبین

ریشه هاشان جانب قوس نزول

جملگی بنموده از خاکش وصول

ریشه ها از خاک فطرت مغتذی

شاخــه ها ، قـاری سبحــان الذی

ساقه هاشان عــازم قــوس صعود

در قنوتی سبز ، در غیب و شهود

باغ شعرم ، مهبط سبز غزل

هم قصیده ، مدح ذات لم یزل

هم رباعی ، هم دو بیتی ، مثنوی

قـــطعه و تـرجـــیع بند ِ معنوی

روی هر قافیه اش جای گُلی

در جوار هر گُلی ، هم بلبلی

شاپرک ها بر فراز هر غزل

می کنند پـرواز تـا روز ازل

هدهدش هر صبح با باد صبا

می کند پرواز ، تا مُلکِ سبا

بــاغ شعـــــرم مأمن کبکان نغــز

بانگشان شیداگر هر هوش و مغز

سالها ، رفتی ز پیشم ای پدر!

بی تو دیگر کیست خویشم ای پدر!؟

بی تو دیگر کیست بعد رفتنت

غمگسار درد و ریشم ای پدر!

پشت من بودی به گاه بی کسی

در بلاها هم تو پیشم ای پدر!

دور من گشتی چو زنبورعسل

نوش من بودی ، نه نیشم ای پدر!

در فراقت می کنم همواره صبر

صبر بر منوال کیشم ای پدر!

بی تو فرّخ روز و ماه و سالها

روز و شبها دل پریشم ای پدر!

« ناگهان ، پـرده بر انداخته ای یعنی چه ؟ »

همـــه مفتـون خــودت سـاخته ای یعنی چه ؟

رغم صد جلوه گری از دم  و از روز الست

معجــری را  بــه رُخ انداخته ای یعنی چه ؟

عیـن مستوری خود باز چو خـورشید ِ عیان 

در دل ذرّه و هــر یاخـــته ای ،  یعنی چه ؟

تعبیه ، نغمـه ی مستانه ، چو قُمــری ز ازل

نغمــه ی شــور ، لبِ فاخــته ای یعنی چه ؟

ســرّ تضمین غزل ، فـرّخ مسکین چه بُوَد ؟

غـــــــزل ِ حـافــظِ دلبـاخـــته ای یعنی چه ؟
 

بی مقدمت جانا ، بهاری نیست ما را

بانگ هزاری ، بر چناری نیست ما را

غم کرده لا نه ، در تمام مُلک ِ جانها

بی تو حبیبا ، غمگساری نیست ما را

ما گیر دقیانوس های جهل و جوریم

گر تو نیایی،کهف و غاری نیست ما را

آدینه ، در دل های ما آئینه بندان

با مقدمت ، وانگه غباری نیست ما را

یُمنِ قدومت،شاپرک ها شاد و رقصان

بی مقدمت،هم مَرغزاری نیست ما را

اندر خزان هم ، بلبلِ مستان بخوانَد

با بودنت ، ورنه بهاری نیست ما را

پروانه ها ، اندر طوافَت بال در بال

خوانند ، دیگر انتظاری نیست ما را

خشکیده دیگر چشمه هایِ دیده یِ ما

باِللّه که چشم اشکباری نیست ما را

دُردانه ی عالَم ! نهانی تا به کی ، کی ؟

بی حُسن رویت،افتخاری نیست ما را

ای آخرین ماه سپهر عشق و توحید

با تابش تو ، شام تاری نیست ما را

ای یادگارِ مه جبین ِ فخر ِ لولاک ...

غیرِ تو از او ، یادگاری نیست ما را

هر در که بگشودیم پشت ما جنابت

بی دست آن شه ، اقتداری نیست ما

ای آخرین سروِ رسایِ باغِ عصمت

غیر تو دیگر ، سایه ساری نیست ما را

گاه گاهی ، قُل هُوَ اللهُ أَحَد

نغــــــمه یِ زیبــای ِاَللّهُ الصَّمَد

بر زبانم می شود جاری به شوق

بو که بنمایی در این راهم مدد

ای که مانندی نداری در وجود

ای خدای لا شریک و لَم یَلد

ای خدای آسمان ها و زمین

ای که داری کُلّ عالَم را رَصَد

پرتو حُسنَت تجلّی از اَزَل

کرده اندر این دل ما تا اَبَد

روح تو ، پوینده بنموده بشر

چون بگیری آن، چه ماند جز جَسَد

بارالها ! پوزش از درگاه تو

ما همی خواهیم از اعمال بد

پاک فرما زین رذایل قلب ما

کِبر و آز و بُخل و عُجب و هم حَسَد

دور کن از زُمره یِ فی جیدِها

در جهنّم گشته حَبلٌ مِن مَسَد

روزیِ ما کُن تو رِضوان خودت

نزد ما باشد نَوَد ، آید چو صَد

بذلِ توفیقی نما ، امسال هم

دست ما بر تُربتِ حیدر رسد

فَــــــرّخ و پاینده و حُسنُ المَآب

مِهرِ مِهرت چون دل هرکس دَمَد

بهارِ بی تو ، جانا چــون خــــزان است

اگر چـــه گه نشــاطی هــم در آن است

سکوتی ، حُکـــم فـــــــرما در طبیعت

اگر چه عندلیبش، نغمــه خـــوان است

بهــــــــار بی تـــو ، ای زیبا شهنشاه !

نگاری را بُوَد ، بی روح و جان است

بنـالـد بلبل از هجــــر تــو ، نــــی گل

اگرچــــه گل ، ز خــیل دلبــران است

فـــــراقت را ، کــند مرثیــه خــــوانی 

به باغ و راغ قُمـــری ، غمگنان است

ز اشک ابـر ، پُر نـــم گــونه ی خاک

به دنبال تــــو هر نهـــری روان است

ز هجـــرت هر شبی مـــرغ شباهنگ

به بستان ها و تنهــا ، در فغــان است

چـــو تو آیی ، پس از بــاران رحمت

زمان خنـــــده ی رنگین کمــان است

زمان خـــیزش برکت ،  ز هر خاک

زمــــان آشـــتی ،  با آسمــــان است

زمـــان گل دهی بــــاغ شــــــــعـرم

ز یـــاس و ســـنبل و نیلوفران است

چــــو آیی ، یُمـــــن و نـذرِ گامهایت

نســـــیم فیض هـر جانب وزان است

پِــگاه ِ «جـــــاءَ نَصـــرُاللّهِ وَالفَتــح »

طلــــــوع ِشــــادیِ مُستَضعَفان است

ای وجـــود ِماست ، جــــودت را دلیل

غــــیر تـو ، نـایَد به کس اســمِ جلیل

هــر که جـز تــو، بوده محــتاج و فقیر

هم فقیـــر و هم صـــــغیر و هم حقیر

پادشــــاه و مالکِ عـــالَــــم تـــویی

کانِ حلـــم و مـایــه یِ فضــلَم تویی

ابر و باد و مــاه و خــــــورشید و فَلَک

جُمله فـــــرمان تو چون جِــنّ و مَلَک

باد با عشــــقِ تو ، درصحــــــرا وزان

ابــر با یاد ِتـــو ، هـــر جــانب خَـزان

کـوه دل قرص است چون پشتش تویی

حُســــــن تو دیدم ، به چشـم آهویی

کـــوه چون میخ و زمین چون تخته ای

وه ! چــه زیبا، هر دو باهـــم دوخته ای

با هــــــزاران سیل و صــــد ها زلزله

کــــــــوه را ، هرگـز نبـودی یک گِله

انبـــیاء را ، جمـــله بنمـــــودی مَدَد

لطف تــو بیـــرون ز اِحصــاء و عَـدَد

با نبــی بودی ، میان غــــار ثــــــور

با کلیمت ، بر فــــراز کـــــوه طـــور

قــدرتت ، بنمـــــوده او را ذو فنـــون

بــرده ای او را به مُلک ِکـاف و نـــون

گـــه عصــــایش می نمــایی اژدهــا

گـــه کُنَد تکیــــه بــر آن ، با گَلـّه ها

گــــه به دریـایش زنــد ، بِشکافَــدَش

گه ز سنگی، چشـــمه هایی جـوشَـدَش

گاه ، دستش از گـــــــریبان پر زنــور

خَـــــلق را ، زایَد تعجّب با ســــــُرور

ناخــــــدای ِکشــــتی ِنـــوح ِنبـــی

نــام تـو ، دیباچــــــه یِ هــر مطلبی

مُنجی یونس ، ز هـــــــولِ بَطنِ حوت

جــــــان پیغمـــــبر ، به تارِ عنکبوت

ســــــرد کردی، آتش ِ نمـــــرودیان

بر خَلیلَت ، ســـــــرد و خــالی از زیان

جــای آتش ، شـــد گلســـتان جای او

غیر تـــو ، کس می توانــــد این نکو ؟

مَــــریَمَت را ، مـــرحَمَت زیبــا پســر

کــــــــرده ای ، امّـا نـه از راه پــدر

داده ای او را ، تو عیســــای مســــیح

بی پــــدر ، لیکـــن نه از راه قبیـــح

نخل خشک و مـرده ای همچون حَطَب

می شــــــود ســــبز و بر او آرَد رُطَب

بارالهــــــا ! احـــــــترام پنــــج تن

ریشــــــه ی عصـیان ز قلب من بکَن

بارالهــــا ! آبـــــرویِ هشـت و چــار

نـزد زهـــــــرایم مکــن خجلت دچار

ایـــــزدا ! خواهــم بحقّ هشت و شش

باشــــــدم دائــــم به سوی تو کشش

لطف فـــــرمایم ، مثـــال انبیـــــاء

ای خــــــدای من ! به حــق ّوالسماء

چـــــون کلیمم رهبری کن سـوی نور

در ره ِ وادی أیمَــــــن ، کــــوه طور

چـــــون خلیل از آتشــــم فرما نجات

آبـــــروی ِســــــاقیِ آبِ فـــــرات

همچـــــوآدم ، توبــه ام بنمــــا قبول

احـــــــترام نـــام اولاد بتـــــــول

چون محمّـــــد کُن دل غـــــارم پناه

مثل یوسف در حضیض و غــــــور چاه

همچو یونس ده نجات از بطــــن حوت

چــــــون نبی ، با لطف تــارِ عنکبوت

همچــو نوحــــــم بر سر جودی نشان

مثــل داودم به ذِکــــرت شـــــادمان

چــــون سلیمــان ، منطـــق طیرم نما

کُـــــن شـــفیعم ، خــــــاندان إنّمـا

همچـــــو اسماعیل ، صـبرم کُن فُزون

دِه تــو توفیقـــم ، به امــر کاف و نون

باالهــــا ! فــــــرّخم بنما به جـــــود

حــــق پیغمــــبر ، کـه بـر آلَش درود